Paĝo:Homero - Iliado, 1896, Kofman.pdf/62

Neuzitan, flugilan, la kaŭzon de nigraj doloroj,
Kaj tuj alfaris la sagon maldolĉan al l' arkotendeno
Kaj al la arkoportanta Apolo Likia promesis
Dankhekatombon el ŝafoj unuanaskitaj oferi, 120
Kiam li estos veninta en domon, sankturbon Zelion;
Kaptis samtempe la bovotendenon kaj sagenfendaĵon
Kaj apudigis feraĵon al l' arko, tendenon al brusto.
Baldaŭ, apenaŭ li streĉis la grandan pafarkon rondforman,
Jen la tendeno bruege ekkrakis, elflugis la sago 125
La akrapinta, avida eniĝi en militistaron.
  Sed, Menelao, pri vi ne forgesis la dioj feliĉaj
Kaj pliprecipe l' akiroprenanta filino de Zeŭso,
Kiu, antaŭstariĝinte, forigis la sagon maldolĉan.
Ŝi ĝin formetis de l' korpo, kiel amanta patrino 130
Pelas muŝeton de l' filo, ĝuanta dormon la dolĉan.
Sed la diino direktis ĝin tien, kie sur zono
Oraj ligaĵoj aliĝis kaj estis duobla kiraso.
Falis sur zonon la fortalfaritan la sago maldolĉa,
Kaj tra la zono la bonaranĝita trairis la sago; 135
Ĝi unutempe trahakis kirason la artefaritan
Kaj kupran platon, la sagrebatilon, sur korpo portatan;
Ĝi lin defendis plej bone, sed ĝin eĉ trairis la sago,
L' haŭton eksteran gratinte de la heroo Atrido;
Kaj el la vundo elfluis rapide la sango nigreta. 140
  Kvazaŭ la oston de elefant' purpurigas virino
El Meonlando aŭ Karo por vangornamaĵoj ĉevalaj,
Kaj ĝi en domo kuŝadas kaj multaj ĉevalorajdantoj
Volas por si ĝin forpreni, sed ĝi, difinita por reĝoj,
Reĝon rajdantan glorigas kaj lian ĉevalon ornamas: 145
Tiel same koloris la sango vin, Menelao,
Viajn femurojn, piedojn kaj maleolojn belegajn.
  Tiam timegis la reĝo de viroj, Agamemnono,
Kiam li vidis la nigran sangon, fluintan el vundo,
Kaj ektimegis li mem, Menelao Aresoamata; 150
Sed malinterne vidinte la sagajn pikilojn kaj ŝnuron,
En lia brusto denove la koro ricevis trankvilon.
Jen, sopirante profunde, eldiris Agamemnono,