la skermisto, kiu demetinte sian kaskon, humilrikane atendas.
»Kaj vi?« li ektrumpetas kiel antaŭe »kiel vi estas kontenta pri li?«
La maljuna gladiatoro riverencas.
»Nur unu, du monatojn plu —«
»Eh kion, unu, du monatojn?!« senpacience endiras Mario. »La junulo jam pretas, mi diras! Iom pli — estu eĉ tro! Li devas kromlerni nur: ŝirmi sin — kaj tion plej bone instruos al li la danĝero mem. Jen al vi« — li palpserĉas en la ledsaketo ĉe l’ zono kaj ĵetas al la instruisto moneron. Tiu ĉi lerte ĝin kaptas. — »Nun for!«
La skermisto kelkfoje sin klinante elŝteliĝas eksteren. Mario turniĝas al Kajo:
»Kion vi donos al mi, ke mi liberigis vin de via turmentisto?«
»Mi ne povus vin sufiĉe rekompenci,« kore respondas la junulo. Mario rideksplodas.
»Volonte mi kredas« li ekkrias. »Turmenta lernado ĝi estas, sed iam vi estos eĉ dankema, ke li vin tiom torturis.«
»Ho me dareis anthropos ou paideuetai« silabas Cinno.
»Greke, ĉu?« moke enĵetas Mario. »Ĉesigu tiun dolĉetan parolaĉon. El Grekujo mi ŝatas nur la vinojn«
La patro ridetas.
»Ili — iam preparitaj. Nur iru kun mi en la manĝejon.«
»Ankaŭ Kajo,« ekkrias Mario metante manon sur la ŝultron de l’ knabo.
Jam mallarĝa sulketo sur la frunto de l’ patro.
