»Tutu ne,« li mensogas. »Tion oni eĉ ne sentas. Ĝuste hodiaŭ la instruisto min trafis sur la ŝultro — kaj mi eĉ ne rimarkis. Jen!« Kajo forŝovas la tunikon de la ŝultro kaj alstrabas ĝin okulangule. Jes, restis kontuzaĵo: ruĝsanga kaj larĝa. »Nu jen!«
»Huj« okullarĝe ŝi miras kaj delikate ĝin fingretas. »Kiel terure!«
Ĝuante ŝian admiron Kajo reĝustigas la tunikon. »Vi devus min vidi,« li fanfaronas, »kiam mi interpugnas kun la stratbaboj.«
»La stratbubojn mi ne ŝatas« ŝi diras grimace. »Ili ĉiam grimpas sur nian ĝardenmuron kaj mokas min per elmetita lango!«
Li ne scias respondi. Jes ja, tiaj ili estas, tiuj stratbuboj. Sed la knabinoj ne komprenas ŝercojn, ili tuj timas. Li turnas la interparolon al io alia.
»Vere, kio vin venigis ĉi tien?«
»La patro alkondukis min,« ŝi respondas, »al via patrino.«
»Tiel do, vi venis por viziti la patrinon.«
»Jes. Kaj ŝi estas tiel bona al mi! Sendube, vi amas vian patrinon?«
»La patrinon mi amas pli ol ĉion,« deklaras Kajo energie. Sed tuj li plivastigas sian certigon: »Eble ankoraŭ nur la patron mi amas tiom, kiom la patrinon.«
»Ŝi tre plaĉas al mi« duonvoĉas Kornelia.
Ŝia diro lin ĝojigas. Afable li rigardas ŝin. Ŝiaj okuloj estas jam larmaj kaj ĉirkaŭ la lipoj tremetas.
»Certe ankaŭ vi amas vian patrinon?« li demandas bonvole.
»Ne« mallaŭte ŝi respondas. »Mia patrino jam delonge mortis.« Nun vere ekfluas ŝiaj larmoj.
