Paĝo:Jelusich - Cezaro, 1934, Rotkvić.pdf/21

El Vikifontaro
Ĉi tiu paĝo estas provlegita

Malagrable estas la Kajo. Certe estas tre dolore ne havi patrinon. En kora emocio spontanee li kaptas ŝian manon:

»Se tiuj stratbuboj denove vin langmokos« li konsolas »mi lecionos al ili per pugno!«

Dankeme ŝi okullevas al li.

»Kiam mi estas kun vi,« ŝi flustras, »mi tute ne timas«.

Kapklinante al ŝi, li decidas aparte ŝin favori.

»Reiru al la patrino,« li diras. »Vi povas resti ĉe ŝi ankoraŭ iom da tempo. Mi devas nun iri al la viroj.«

Onklo Mario estas jam tute purpura, kiam Kajo eniras. Lia fera mano premas la maldikan glason kvazaŭ rompvole. Li parole ekrajdis sur sia eterna temo — sur Sullo — kaj tutvoĉe insultas. Kiam li rimarkas Kajon, lia kolergrimaca mieno tuj sereniĝas.

»Hej, jen nia militisto!« ĝoje li tondras. »Venu al mi, junulo mia!« Li ekbrakumas Kajon. »Jes, vi estas vera adepto de Marso. Vi volus servi al li, ĉu?«

»Mario —« sur la ŝultro de Mario jam denove la mano de l’ patro.

»Nu, bone, bone,« murmuras tiu ĉi. »La patro timas pro vi,« li ekridetas al Kajo. »Liaopinie vi estas ankoraŭ tro juna por militado. Eble li pravas. Sed al Marso vi povas servi ankaŭ en Romo: mi havas kelkajn disponeblajn postenojn en la pastra kolegio. Ĉu vi volus iun el tiuj? Jam post du jaroj vi povus esti konsekrata kiel flamen Martialis

Kajo eĉ ne pripensas, li nur signife kapneas, fleksiĝante malantaŭen por eviti la vinodoraĉon, kiu alblovas lian vizaĝon el la buŝo de l’ maljunulo.

»Ne,« li diras.