Jam fordronas la sovaĝaj krioj de l’ forumo. Profunda, solena silento de la Sankta Ŝoseo envolvas ambaŭ junulojn, kiuj — ŝultron ĉe l’ ŝultro — trenas la piedojn al la templo de Jupitro. Samaĝaj, ili evidente portas ankoraŭ mallongan tempon la virtogon. Sed ĉiu ilia gesto estas aparte plena de patricia digno, laŭnaske kaj eduke sorbita en la sangon. Eĉ pli, tion ankaŭ pruvas ilia sama sintenado: ambaŭ tenas la dekstran manon en la antaŭaj faldoj, dum la maldekstra senzorge pendas. Tiel ili preskaŭ similas al du militistoj de la blanka, pacama militistaro, kiuj patrolas tra la stratoj de la metropolo.
La Fabiano unua rompas la silenton. Li rimarkigas turnorigarde al la jam marŝita vojo:
»Eh, kiel tie oni krias, gestas, kiel ekscitiĝas! La plebo kondutas kvazaŭ oni ne scius, ke la sorto de Romo estas jam delonge decidita aliloke.
La Juliano kaplevas.
»Oni mem estas kulpa,« diras li mallonge.
»Jes,« kapjesas la Fabiano. »Oni devis ne permesi, ke la afero tiom disŝvelu. Nun, post kiam unu mortis, la alia per unu sola buŝmalfermo englutos la tutan forumon.«
Li eksilentas kaj subite ekridas:
