»Pardonu la senrespektajn esprimojn. Mi tute forgesis, ke Mario estis via onklo. Ĉu vi koleras?«
»Ridinde,« mansvingas senĝene la Juliano. »Tiom pli, ke vi tute pravas. Kion ankaŭ mi trovas bedaŭrinda, estas sole: tiu kapitulaco antaŭ lia Moŝto Sullo«
»Kion alian oni povis ja fari?! La taĉmentoj de Fimbrio perfide transiris al la malamiko kaj li mem — jam mortinta; la konsuloj Karbo kaj via, cetere altŝatata bopatro, estas feliĉaj, ke li ankoraŭ vivas; Metelo, Krasso kaj Pompejo ekpartiis kun Sullo. Kion, do, faru la kromrestintoj?«
Brilokule rigardas la Juliano rekte antaŭ sin.
»Ankaŭ Hanibalo staris antaŭporde de Romo, sed estis pereigita.«
»Estas nekonate al mi —« la Fabiano lin moke duonokulas — »keal la devoj de la jupitraj pastroj apartenas ankaŭ la aŭgurado. Ĉu vi eble intencas mobilizi viajn kolegojn, ho altrespektata moŝtulo?«
Tiu ĉi bildo estas tiom groteska, ke la Juliano devas ekridi. Eĉ nevole li vidas la dikan, mallertan Lenon, kaj la nerveman, eterne ekscititan Scevolon marŝi en senmankaj batalarmaĵoj laŭ la Apia Ŝoseo kontraŭ Sullon.
»Ne,« li diras ankoraŭ ĉiam ridante. »Precipe, ĉar kun miaj kolegoj mi interrilatas plej malvarme: helpe de onklo Mario mi akiris la pastran oficon same kiel pere de Cinno la edzinon.«
»Do?«
»Do, vi pravas: Sullo fariĝos mastro de Romo, ĉar tiel ordonas ĝia fatalo. Aŭ pli ĝuste: ĉar ĉiuj aldestinitoj cedis senbatale. Perdita estas nur tiu, kiu mem opinias sin perdita.«
Kelkatempe ili silente paŝas unu apud la alia.
