IVARO. Donu al mi la ŝnuregon. (Kunligas la manojn de Niko.)
LA MASTRO. Ĉu vere, jen do troviĝas nia birdo, jen malbonsorte alkroĉigita. Ho, vi petolulo! (Aparte.) Mirinde, kiel li povas konservi seriozecon.
NIKO. Ne ligu min tiel firme.
LA MASTRO. Ne tro streĉu la manojn de mizera satano.
ZAKARIO. Nur tiel, ke ili restos ligitaj, kvazaŭ en ŝraŭbtenilo! Ho, nun la viro estas en niaj manoj kaj tiel same sepcent taleroj.
IVARO. Sepcent taleroj! (Niko faras subitan movon al la pordo. Zakario ekkrias, ĉiuj sin ĵetas sur lin, malhelpante lian forkuron.)
IVARO. Ne tiel, knabo mia!
ZAKARIO. Kondutu vin bone! alie vi ricevos vangfrapon.
NIKO. Mi ja submetiĝas kiel ŝafo.—Nu, okazu kio okazos, malĝojo kaj ĉagreno ne apartenas al mia karaktero.
ZAKARIO. Ĉu vi bonvolas diri al ni vian nomon?
NIKO. La nomon vi trovas en la pasporto.
ZAKARIO. Kie estas la pasporto?
NIKO. En mia brustpoŝo.
ZAKARIO. (Elprenas la pasporton el la poŝo.) Bone, bone! Tiu pasporto fariĝos al vi multekosta, ĉar certe ĝi estas memfarita.—Ni konservu ĝin. (Enmetas la pasporton en sian propran poŝon.)
NIKO. Kiamaniere vi nun intencas agi por mia plejbono?
