alpremi sur kapon de onklo. Mi ekkoleregas pro mia onklo.
ZAKARIO (al Niko). Ĉu vi nomis min ŝtelisto?
NIKO. Ĉu mi nomis vin ŝtelisto?
ZAKARIO. Mi demandas vin: ĉu vi nomis min ŝtelisto?
NIKO. Mi demandas vin: ĉu mi nomis vin ŝtelisto?
ZAKARIO. Tion vi faris, ĉefŝtelisto!
NIKO. Tion pruvu, kaj pruvu ankaŭ, ke mi estas ĉefŝtelisto.
IVARO (aparte). Plie, plie, laŭ tia maniero!
ZAKARIO (aparte). Bandito!
IVARO. Onklo, ni frakasu la malhonorulon!
ZAKARIO. Ne, Ivaro, kial agi infane kaj nin pereigi pro la paroloj de tiu ridindulo?—Sed li estas spriteta. Hi hi hi! Vere, li estas iomete, kaj pro tio li ricevu ektrinkon. Ektrinkon, mastro, alportu al li ektrinkon! (La mastro verŝas ektrinkon en buŝon de Niko.) Ĉiun genieron, eĉ etan kiel pedikovon, oni devas ŝati. Kaj tio estis spritaĵo, kvankam tre malgrava. Nun, ektrinkon ĝi tamen valoras.—Ivaro, jam estas tempo ekveturi, kaj kun ĝojo ni nun tion faras; mi scias, ke vi nun deziras atingi la hejmon, kvankam antaŭ nelonge vi ĝin timis alproksimiĝi. En unu momento ĉio povas ŝanĝiĝi.
IVARO. Ĵus malriĉa kiel rato, nun posedanto de sepcent taleroj! Ĉu mi do timus la hejmon, eĉ kvankam mi estus malŝpareginta dekfoje pli?
ZAKARIO. Ni revenos kvazaŭ sinjoroj.
