“Ĉu vi jam riĉiĝis? Ĉu vi eble aĉetos domon?” mi demandis.
Mi severe lin rigardis, kaj imagu, mi unuafoje rimarkis, ke li estas proksimume tridekjara viro kun grizetaj haroj — li havas nazon, okulojn kaj orelojn. Ĉu tio estas stranga? Ho, tute ne, kvankam tio iom mirigis min, ke kelnero havas ion plian ol manojn por donadi tagmanĝon kaj ricevadi pagon kun trinkmono. Sed, kio estis pli stranga, mi rimarkis, ke la kelnero havas malgajan vizaĝesprimon.
“Ĉu vi estas drinkinta aŭ ne sufiĉe dorminta?” mi demandis lin.
“Ne, sinjoro, mia edzino estas malsana.”
“Kiel do — edzino?”
“Nu, ŝi estas malsanulino.”
“Kaj vi havas edzinon?”
“Jes, sinjoro, kaj du infanojn, kaj nun la tria…”
Vidu gesinjoroj — kelnero havas ne nur nazon, okulojn — li havas ankaŭ edzinon.
Nu, ke li havas orelojn, tio ja estas natura, por ke li aŭdu, kiam oni sonorigas je li, ke li havas nazon kaj okulojn — oni eĉ tion povas kompreni, sed pro kio, je diablo, kelnero bezonas edzinon kaj infanojn?
Mi decidis, klarigi tiun ĉi aferon kaj demandis:
“Vi diras, ke vi havas edzinon kaj infanojn? Kial do vi havas edzinon?”
“Ho! sinjoro, mi enamiĝis kaj edziniĝis.”
Oni vokis lin, kaj nia interparolo interrompiĝis.
“Vi venu poste ankoraŭfoje”, mi lin petis.
Mi rigardis kaj rigardis… mi larĝe malfermis la okulojn — li estis la sama kelnero.
