“Aŭskultu”, mi poste daŭrigis la esploradon al li, “ĉu pasis jam longa tempo, post kiam vi edziniĝis?”
“Dek jaroj.”
“Haj vi diras, ke vi havas infanojn?”
“Ho jes. Knabo estas sesjara, knabino kvarjara, kaj tiu venonta… tri estas mortintaj.”
“Ah! vi diras, ke tri estas mortintaj, kaj tiuj vivantaj estas verŝajne kelneroj, ĉu ne?”
“Ho ne, sinjoro, antaŭ ĉio ili ankoraŭ estas malgrandaj, kaj krome mi preferas, ke ili estu, kion ili volos, ke ili nur ne faradu tiun ĉi kelneran servadon.”
“Kial do ne tiun servadon? Kaj tio ili estos?”
“Ĉu mi jam scias? La knabo estas tre sciavida — li komencas jam ne malbone legi — li havas bonan instruiston.”
“Via knabo havas instruiston? Kion vi diras?”
“Kvar rublojn ĉiumonate li kostas al mi.”
Kulereto forŝoviĝis el miaj manoj kaj falis brue sur la marmoran tablo-platon…
“Aha! kion vi krome volis diri al mi? Kiel nomas vin viaj infanoj?”
“Nu, kiel do ili nomu min? Patro, paĉjo.”
“Kelnero! pagi! Je cent diabloj, ĉu vi surdiĝis?”
Oni ree forvokis lin.
Mi estis tiel mirigita pro mia ĵus farita malkovro, ke la tuta rakonto ne ŝajnis al mi ridinda. La sekvantan tagon mi demandis lin, kiel fartas lia edzino. Ŝi fartas pli bone — li sidis apud ŝi tutan nokton. Nun lia patrino estas ĉe ŝi. Nova malkovro ! Kelnero havas patrinon — krome — li havas proksimajn kaj malproksimajn parencojn, konatojn kaj amikojn.
