Paĝo:Krilov - Fabloj de I. A. Krilov, 1910, Devjatnin.pdf/28

Eĉ amikiĝas, —
Kaj jen neniam jam disiĝas:
Por ĉiam ilin ligis blinda sorto.
Pri kio ili diris, kiel sin konsolis,
Rakontis unu al alia kion, —
Pri ticos [tiel] ias [tiel] mi nenion,
Ekscii kvankam tion volis:
La urso estis silentema
Kaj la ermit' ne parolema, —
Kaj tial ili multe ne parolis.
Sed, kvankam la amik' ne estis elokventa,
La dezertulo estis tre kontenta.
Pri la amiko-urs' neniam li forgesas,
Kaj ĉie laŭdi ĝin neniam ĉesas.
Amika nia paro vera
Promenis foje en varmega hor' somera
En valo, en arbar' mistera;
Sed ĉar la urso estas ĉiam pli fortika, —
Pli baldaŭ, ol la urso dika,
L'ermito eklaciĝis
Kaj de l'amiko posteiĝis [tiel].
Al la ermit' proponas la amiko vera:
«Kuŝiĝu kaj ripozu, frato,
Kaj poste dormu eĉ, amato,
Kaj mi gardados vin dum mia temp' libera».
Konsentis la ermit': kuŝiĝis, ekoscedis,