simen, malproksimen, ĝis kie la fulmo de liaj rigardoj kreadis novajn etaĝojn de la senfineco kaj grandegajn mondojn.
Tiam Ofir ekpensis.
— Kio estos, se la Sinjoro ekrigardos sur min? Ĉu sub lia rigardo ne disfalus en polvon la tuta tero?
Tiam li ekvidis sur la kapo de la ĉiopovanta pesilon kun la surskribo: Pesilo de Ofir’. Unu el la pesteleroj kun la „trezoroj eternaj“ estis tiel malpeza, ke ĝi levadis sin supren, ĝis tien, kie jam nenio estis. La dua telero kun la „trezoroj pasantaj“ ŝajnis ĉiam malleviĝadi super la pensiĝa frunto de la Kreisto. Kiom da fojoj iu sklavo ekĝemis, aŭ la ŝnurbatilo ekfrapis, aŭ virino ekploris, — tiom da fojoj la telero de „trezoroj pasantaj“ malleviĝis pli forte, ke eĉ la brako de pesilo kurbiĝadis.
Ankoraŭ momento kaj la Ofira pesilo ekfrapos la Eternulon....
La riĉegulo fortege ektremis kaj eksentis teruran doloron. Ŝajnis al li, ke la plej multe vundita sklavo, superŝutita en sia malsekajo per la vermaro — estas pli feliĉa ol li.
Kaj dume la mueliloj bruadis, sonoradis la ĉenoj, plende kriadis — la homoj kaj la pesilo de Ofir faladis ĉiam pli malsupren.
En la oriento montris sin blanka randeto. La suno ne povis eliri super la teron, el timo, por ne vidi, kiel la Sinjoro ekfrapas la pesilon de la riĉegulo. La arboj fermis la foliojn, la birdaro falis sur la teron, kaj la sovaĝaj bestoj kaŝadis siajn vizaĝojn en la sablo de la dezerto.
La tuta mondo atendis ian grandan malfeliĉon.
Tiam Ofir elmurmuretis per la bluiĝinta buŝo:
— Mian tutjaran ricevitaĵon mi donas al la sklavoj!.... Sur la ĉielo la pesilo ektremis kaj la telero de trezoroj pasantaj ekiris iom supren, kvankam malproksime ĝi estis de la trezoroj eternaj.
La mondo respiris kaj montris sin randeto de la suno.
Ofir kunvokis la ekonomiistojn kaj ordonis ĉesigi ĉiujn laborojn en hodiaŭa tago, kaj poste venigi antaŭ li la sklavojn.
