Iver: Kion ni konkludu per la komparo de la du apudaj tabeloj? Nerefuteble ili pruvas, ke la vivnivelo de sovetia laboristo estas almenaŭ trioble malpli alta ol tiu de franca laboristo, ĉar ĉi tiu lasta povas per sia salajro aĉeti trifoje pli da aĵoj ol lia sovetia kolego. Tia estas la stato de l’ grandega plimulto da sovetianoj, 18 jarojn post la venko de l’ revolucio. Kaj malgraŭ tio, ke el kapitalistaj landoj venis grandkvante maŝinoj, aparatoj, inĝenieroj, teknikistoj ktp. por helpi al la industriigo de la lando.
Mi aldiru, ke la situacio de l’ kampuloj, post la starigo de «kolĥozoj», estas eĉ konsiderinde pli malbona ol tiu de la industriaj laboristoj. La ekspluatado super la kampularo estas vere monstra k kruelega. Por havi ekkomprenon pri tio, sufiĉas scii, ke la registaro perforte prenas la tritikon de la kamparanoj laŭ prezo, kiun ĝi difinas mem k sub formo de pano revendas tiun tritikon dekoble pli kare al la urbanoj. Tiu simpla fakto montras ĝis kia grado la ŝvito k sango de l’ kampuloj estas elsuĉataj.
Futer: En 1917, la kampularo subtenis la bolŝevikojn, kiuj promesis al ili teron k pacon; hodiaŭ ili konstatas amare, ke nur «kolĥozan» servuton ili ricevis — plus ŝancon morti en la ruĝa armeo dum la nun prepariĝanta milito…
Ruper: Mi tute ne kredas je tiaj malicaj asertoj, ili ne povas forigi la pruvon, ke la situacio pli k pli boniĝas en Sovetio, ĉar en januaro nunjare la registaro povis nuligi la sistemon de pankartoj. Vi devus mencii tiun fakton k ne ĉion bildigi per nigraj koloroj…
Iver: Nu, ĉar vi donas al mi la okazon paroli pri la forigo de l’ pankartoj, ni do vidu, kion signifas tio. Vi certe estos konsternata ĉe la ekscio, ke en tiu decido, pri kiu blufe paroladis la tuta ortodoksa komunista gazetaro, kuŝas ankoraŭ granda trompo, firuza artifiko. La nombroj parolu:
