ĈAPITRO VIII
— Vi estas bonega aŭskultanto, kara amiko, — diris Sri Kunwar Kriŝna survoje, — estis videble, ke la temo tre interesis vin.
— Verdire, via moŝto, la tuta temo estis por mi granda enigmo. Mi jam estis turmentita de multaj spiritaj duboj, sed via bela parolado pliakrigis ilin.
— Tion mi tre bedaŭras; sed tio estas ja senutila, nenatura turmentiĝo: animo, kiu sincere deziras esti pura, bona kaj forigi el si ĉiun egoistan emon, nepre devas esti, aŭ almenaŭ fariĝi, paca, feliĉa.
Ili iris flankon ĉe flanko dum kelka tempo tra kvietaj, preskaŭ mallumaj stratoj, parolante malmulte. Subite rompis la silenton kolera voĉo de viro kaj, momenton poste, ekkriego de virino. Ambaŭ viroj ekhaltis por scii, de kie venis la sonoj.
— Jen ili estas, — ekkriis la hindo, — jen en tiu angulo. — Li kuris en la profundon de malluma senelirejo, sekvata de Vilfrido.
Tie ŝajne furioza pro ebrieco viro kun potenca staturo staris klinita super virino kuŝanta sur la tero, kruele batante ŝin.
La hindo senŝanceliĝe sin ĵetis sur la viron kriante:
— Haltu, brutulo! Vi devus honti tiel kruele bati sendefendan virinon.
La ekpuŝego preskaŭ faligis la viron. La virino ekstaris kaj diris:
— Ne vundu lin, sinjoro, li estas ebria.
La malsprite aspektanta viro sin firmigis sur la piedoj kaj, eligante blasfemojn kaj malbenojn, pretigis sin por pugnobatalo. Sri Kunwar Kriŝna trankvile respondis:
— Ne, amiko mia, viaj malbenoj ne malutilos al mi. Mi dubas, ĉu vi havas sufiĉe amikajn rilatojn kun via dio, por ke li punu min por plaĉi al vi.
La trankvila, memregada teniĝo de la atakinto
