— Ho, — ekkriis Vilfrido, — mi tre ĝojas pro tio! Kian surprizon tio kaŭzos al viaj kontraŭuloj!
— Jes, — diris Sri Kunwar Kriŝna ridetante, — tiu ĉi fasketo estos kvazaŭ bombo en tendaro de la malamikoj je l’ tago de la juĝa aŭskultado. Lord Hastings petis min, ke mi faru uzon el lia atestskribaĵo nur tiam, kiam tio estos absolute necesa. Mi nun estas tre kontenta, ke la proceso prokrastiĝis. Pro diversaj kaŭzoj mia apelacio al supera instanco ne aŭdiĝos antaŭ la 10a de Aprilo. Cetere miaj advokatoj estas sinjoroj Konard kaj Perkins, kaj via samurbano, sinjoro Leo Broadbent speciale okupas sin pri mia afero. Mi tre estimas tiun junan juriston pro liaj lerteco kaj sindonemeco kaj fidindeco. Neniu scias ion pri tiuj ĉi dokumentoj, krom vi kaj sinjoro Broadbent.
— Efektive! — diris Vilfrido kun surprizo, sed ankaŭ kun nuanco de malplezuro. Li sentis, ke la situacio postulas, ke li diru ion plu, sed li ne povis sincere esprimi ian plezuron aŭ gratulon pri tiu sciigo. Plivole li parolus pri la sceno, kiu okazis antaŭnelonge inter li kaj Leo Broadbent. Tamen, rememorante la vortojn de l’ princido ĉe la lasta kunveno en la domo de gesinjoroj Parkinson “ke oni devas senplende suferi personajn maljustaĵojn,” li silentis.
Sri Kunwar Kriŝna zorge remetis la dokumentojn kaj la ŝlosilon en la samajn lokojn, el kiuj li antaŭe prenis ilin. Poste li malfermis alian tirkeston kaj elprenis el ĝi belan, el santala ligno faritan skatoleton, dirante:
— Mi deziras montri al vi kelkajn portretojn de miaj familianoj. — Li levis belege ĉizitan kovrilon kaj diris plue: — oni kutime ne montras al fremduloj, precipe viroj, portretojn de la virinoj de la propra familio, kaj vi estas la sola kiu ilin vidos.
— Mi scias, via moŝto, pri tiu kutimo, — Vilfrido respondis ĝentile, — kaj des pli alte mi ŝatas la honoron, kiun vi al mi faras.
— Vi preskaŭ ne plu estas por mi fremdulo, Vilfrido, kaj mi esperas, ke iam vi koniĝos kun mia familianaro.
