ekprenis la portreton de la edzino de l’ princido kaj ree enpense rigardis ĝin:
— Strange, — li diris, — mi ne povas forpuŝi la penson, fantazian impreson, sendube, kvazaŭ mi jam antaŭe, iam en la estinteco, vidis tiun ĉi sinjorinon.
Sri Kunwar Kriŝna ekrigardis sian gaston kun grandaj vigleco kaj kontenteco:
— Mi ne miras pri tio, mia juna amiko, — li diris preskaŭ solene, — mi ne miras, kaj mi tre ĝojas. Tio estas kelkfoja spertaĵo, imagi, tre malklare, verdire, ke oni jam antaŭe, iam en la profundo de la pasinteco, travivis nunajn okazintaĵojn aŭ similajn. Tio nepre pruvas, ke la animo havas antaŭajn ekzistadojn.
Vilfrido ridetis:
— Ŝajne tio ja estas tre kredinda, tamen mi postulus kelkajn pluajn pruvojn, antaŭ ol plene akcepti tian teorion.
— Nu, nu, knabo mia, konservu senantaŭjuĝeman spiriton; la pruvoj ja siatempe sin prezentos al vi.
— Eble. Ni vidos. — La juna viro leviĝis por diri adiaŭ al sia gastiganto. — Jam malfruiĝas.
La princido akompanis lin ĝis la pordego.
— Ĉu mi povas peti vin, ke vi ree vizitu min baldaŭ, — li demandis dezireme, — venontan lundon vespere? Bone; dankon. Mi okupas min nuntempe per sekretaj esploroj, pri kiuj mi ankoraŭ ne parolis kun iu ĉi tie, sed kiu, mi estas certa, tre interesos kaj allogos vin. Antaŭ ol vi povos kun plezuro partopreni tiujn enketojn, estos necese, ke mi lernigu al vi la misterajn faktojn, sur kiuj ili estas bazitaj; kaj tio okupos tutan vesperon.
Vilfrido gaje respondis:
— Ankoraŭ misteroj! Vi vere igas min tre scivola, via moŝto. Mi do kun plezuro atendos tiun vesperon.
Ĉe la pordo la hinda princido ree manpremis la junan viron, dirante per karesa voĉo:
— Pripensu la priparolitan aferon, Vilfrido, mia kara knabo. Eble la hodiaŭa vespero fariĝos sortoplena okazo por vi kaj por mi.
