— Ĉu ne povas esti, — li demandis, — ke tiuj rakontoj estas nur senbazaj, vilaĝaj famoj?
Leo Broadbent eklevis la ŝultrojn, ŝajnigante indiferentecon: — Mi dirus, ke tio estas la plej neverŝajna afero. Certe, laŭ leĝoj de atestado, verŝajneco tute favoras la ĝustecon de tiuj rakontoj, almenaŭ plejparte. Mi tre malĝojas vidi, ke tiu ĉi malkovro doloras vin. Mi ne havis altan opinion pri lia persona karaktero kaj tial renkontante lin en la salono de gesinjoroj Parkinson, mi kondutis je li kun ioma malvarmeto.
— Sed, — rediris Sri Kunwar Kriŝna, alkroĉiĝante al ĉiu ankreto de espero, — fraŭlino Parkinson diris al mi, ke la anoj de iu sinjorina societo en Long-Seaton, kies korespondanta membro ŝi estas, esprimis sian altan ŝaton pri li?
La advokato ridetis: —
— Eble, — li diris, — sed tiu estetika societo estas senescepte la plej ridinda afero en tiu ĉi lando. Ĝiaj anoj, ok aŭ dek junaj sinjorinoj vivadas tiel alte super la ĉi subaj realaĵoj, ke ili povus loĝi sur la planedo Marso kaj scii ne multe malpli pri teraj aferoj. Krom tio ili verŝajne ne scias tiom, kiom mi kaj kelkaj aliaj scias. Cetere, ĉu vi memoras, via moŝto, ke, kiam ni preterpasis, antaŭ kelkaj tagoj, la oficejon de sinjoroj Bent, Eldridge kaj Best, la advokatoj de la Pentuki’a kompanio, ni ekvidis iun sinjoron starantan apud la fenestro kaj parolantan kun sinjoro Eldridge? Vi asertis, ke tio estas Vilfrido Gallimore kaj mi, kontraŭe, opiniis, ke ne. Nun mi tute ne mirus, se tiu figuro estis li.
La hindo ne respondis; kaj Leo Broadbent daŭrigis: — Sur via loko, por havi certecon, mi kaŝe demandus la dommastrinon de sinjoro Gallimore, ĉu hindo vere venis viziti lin en la lasta tempo.
Ŝanceliĝe, kvazaŭ kontraŭvole, Sri Kunwar Kriŝna respondis:
— Jes, eble mi faros tion.
La advokato ree parolis:
— Nun, tiu ĉi letero tute aliigas la aferon kaj efektive
