Paĝo:Luyken - Mirinda amo, 1913.pdf/189

El Vikifontaro
Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
172
MIRINDA AMO

nomo tiu ĉi makulo, vi devas rigardi vin libera de via promeso . . .

La delikata vizaĝo de la knabino paliĝis; ŝiaj lipoj ektremetis, kaj el ŝiaj ree malsekiĝantaj okuloj venis rigardo de teruro kaj petego:

— Vilfrido, — ŝi diris, — ne diru tion! Mi ja ne volas esti libera de mia promeso por ĉiam aparteni al vi.

— Spite mia pasia amo al vi, Flora, mi diras, ke devas esti tiel. Vi eble ne tute komprenas; vi ja estas preskaŭ ankoraŭ infano. Malnoblege estus miaflanke ne liberigi vin, en tiuj ĉi cirkonstancoj. Kredu al mi, ke tio devas esti.

— Sed, Vilfrido, se mi ne volas esti libera? Mi neniam rigardos min libera. Neniam!

— Mi nur plenumas mian devon, Flora, kiel ajn dolora ĝi estas. Kion diras viaj gepatroj pri tiu ĉi afero?

— Ili tre indignis kaj diris, ke vi makulis la honoron de la vilaĝo, kaj ili esperas, ke vi nun ne plu malhonoros ĝin per viaj vizitoj. Leo furioziĝas, ĉar, sekve de tiu ŝtelo, li malgajnis la proceson de l’ hinda princo.

— Hm . . . estu singardema pri via frato, Flora; li malamas min. Kiel okazis, ke la tuta vilaĝo jam scias pri tiu ĉi afero kaj malkaŝe montris al mi malestimon? Ĉu Leo skribis ankaŭ al aliaj pri tio? Iu tre zorge disvastigis la novaĵon de unu fino de Long-Seaton al alia.

— Mi ne scias, Vilfrido, — malgaje respondis Flora. — Dio permesu, ke vi baldaŭ eltrovu la krimulon kaj pruvu vian senkulpecon.

— Li permesu tion, karulino, — fervore rediris Vilfrido.

En tiu momento eksonis virina voĉo, vokante: — Fraŭlino Broadbent, fraŭlino Broadbent, kie vi estas?

— Ho, ve! mi jam devas foriri, Vilfrido.

— Nu, adiaŭ, karulino, adiaŭ!

— Mi restos fidela, Vilfrido!

Ankoraŭ unu longa ĉirkaŭpremo, ankoraŭ unu kiso kaj la lasta rigardo profunden en la okulojn unu de la alia — kaj Flora kuris for.

Vilfrido staris en la laŭbo enpense kelkajn minutojn