Demando, kiun Flora estis faronta, ne fariĝis, ĉar en tiu momento servistino anoncis la viziton de kelkaj preĝejaj oficistoj.
Filipo Parkinson, ree sin turnante al Flora, diris: — Bedaŭrinde antaŭaranĝita kunveno kun miaj preĝejoficistoj devigas min nun foriri. Volu do senkulpigi min, fraŭlino Broadbent. Ĉu mi povas esperi, ke vi restos por vespermanĝi kun ni? Nia kunveno ne daŭros pli ol duonhoron.
— Dankon, sinjoro pastro, — respondis la flegistino, ekrigardante horloĝon sur la kamenbreto, — vi estas treege afabla, sed mi ne povas resti; mi devas foriri post nemultaj minutoj. Mia onklo atendas min, por konduki min hejmen en sia kaleŝo.
Post la foriro de sinjoro Parkinson, Flora, obeante impulson, alpaŝis al Doroteo kaj metis manon sur ŝian brakon. Dezireme kaj konfideme rigardante al ŝi en la okulojn, ŝi diris:
— Mi ne povas diri al vi, kara fraŭlino, kiel feliĉa mi estas pro tio, ke mi konatiĝis kun vi kaj kun via frato. Via simpatio kaj kunsento bonfaras al mia premegata koro. Sed vi aspektas tiel malgaje. Tio ne estas via natura stato, ĉu? Ĉu vi nur sentas vin malgaja pro kunsento kun ni, malfeliĉuloj?
Doroteo eksentis fortan inklinon forkuri el la ĉambro, por malpezigi per larmoj la furioze batantan koron. Sed, rigardante la supren turnitan, dolĉan kaj ruĝetiĝintan vizaĝon de la knabino, ŝi preskaŭ ne povis kontraŭstari deziregon, sin ĵeti en ŝiajn brakojn kaj konfesi al ŝi sian amon al Vilfrido. Sed ŝi venkis ambaŭ inklinojn kaj, trankviliĝinte, respondis preskaŭ reveme:
— Ne, mi ne estas denature malgaja, male. Sed kiu povus ne kunsenti kun vi kaj kun tiu malfeliĉa, nobla viro, kiu estas viktimo de kruelega konspiro. Mi tre alte estimas tiun senkulpan, altaniman junulon, kaj lia malfeliĉo, kaj la via, profunde kortuŝas min.
— Ho, dankon, varman dankon, kara fraŭlino Parkinson! — ekkriis Flora — Ĉu ni do kune laboros, spite
