— Jen estas la du sortoplenaj leteroj, per kiuj la friponaro trompis la tro kredeman hindan princidon. Ili estas skribitaj en hindustana lingvo laŭ persa skribmaniero. Mi ankoraŭ ne povis fari uzon el ili.
Senvorte kaj per tremetanta mano Flora prenis la leterojn kaj rigardis ilin, kvazaŭ ili estus io tre mistera kaj terura. Poste ŝi ekkriis:
— Ho, donu ilin al mi, fraŭlino Parkinson. Unu el miaj resaniĝantaj pacientoj estas tre bonkora hinda sinjoro. Mi volas montri al li tiujn misterajn skribaĵojn. Eble li povos ĵeti lumon sur tiun ĉi aferon.
— Bedaŭrinde mi firme promesis, ke mi tre zorge konservos tiujn ĉi leterojn; ili estas nur pruntedonitaj al mi. Krom tio mi jam montris ilin al bonedukita hindo, kiu laŭvorte tradukis ilin. Jen estas la traduko.
— Ne, kara fraŭlino, ne rifuzu al mi tiun ĉi peton. Mi certigas vin, ke mi ne lasos ilin el miaj manoj.
— Nu, kondiĉe, ke vi plenumu vian promeson pli fidele, ol mi, pro vi, plenumas la mian al la princido.
Feliĉe ridetante Flora ekkriis:
— Dankon; vi estas karulino! Sed nun, bedaŭrinde, mi jam devas forkuri. Mia onklo verŝajne atendas min kaj demandas sin, kie mi perdiĝis en tiu ĉi danĝera kvartalo. Ĉu vi permesos, ke mi kelkfoje vizitu vin?
— Permesos? Mi estos tre feliĉa vidi vin ofte. Ĉu ni ne estas . . . ĉu mi ne promesis helpi al vi?
— Ĝis la revido!
Ambaŭ knabinoj ame rigardis sin reciproke en la okulojn kaj, samtempe antaŭenkliniĝante, kisis unu la alian.
Duonhoron poste Flora sidis en kaleŝo ĉe la flanko de sia onklo, veturante hejmen kun li. Doktoro Graham estis viro de malalta, dika staturo kun ronda, plaĉa vizaĝo. Liaj gaje briletantaj okuloj malantaŭ orrandaj okulvitroj evidentigis grandan bonkorecon kaj simplanimecon, sed tiuj, kiuj lin konis intime aŭ havis aferon kun li profesie, sciis, ke li ankaŭ estas viro de rimarkinda firmeco kaj senŝanceliĝa honesteco.
