Mi legadas kaj ludadas tie aŭ mi revas kelkfoje, farante nenion.
Kun miro rigardante en la vizaĝon de la akompananto, la knabino demandis, parolante rapide:
— Ĉu vi do ne ŝatas amikojn? Mi ĉiam estas tiel soleca, ke mi ofte tre deziras havi amikineton. Sed la patrino ne permesas, ke mi ludu kun la infanoj de la vilaĝo. Miaj solaj ludkamaradoj, do, estas miaj gekuzoj el Trenthall, sed mi nur malofte vidas ilin; kaj, verdire, la patrino ne tre amas ilin, ĉar, ŝi diras, ili estas neĝentilaj kaj tro dorlotataj. Efektive, mi pensas, ke mia kuzo Valtero estas malbona knabo. — Haltinte momenton por profunde spiri, ŝi plue babilis: — Mi bone konas vin; la lernejestro, sinjoro Hutton estas via onklo; ĉu ne?
— Jes, tute prave. Kaj via patro estas sinjoro juristo Broadbent, kaj vi loĝas en la granda, malnova domo trans la rivereto je la alia fino de la vilaĝo. Ĉu ne? Sed mi ne konas vian antaŭnomon.
— Mia nomo estas Flora Broadbent, kaj mi estos naŭjara venontan monaton.
Vilfrido Gallimore ridetis je la naiveco kaj komunikemo de la knabino apud si:
— Mi bedaŭras, ke vi sentas vin tiel soleca, — li diris. Rapide la knabino rediris kun enpensa deziremo:
— Mi tiom dezirus, ke vi povu veni kaj ludi kun mi en la neuzata parto de nia domo kaj en la malnova sovaĝejo post la ĝardena muro.
La knabo ree ridetis, sed tiun ĉi fojon maldolĉe:
— Sed estas certe, tamen, ke mi ne venos; ne pro tio, Flora, ke mi ne volas ludi kun vi, sed pro tio, ke . . . . mi dubas, ĉu viaj gepatroj permesos al mi veni.
La infano enpense mallevis la kapon, farante nenian respondon. Ambaŭ iris manon en mano dum kelka tempo, senvorte. Vilfrido la unua rompis la silenton, dirante milde:
— Mi esperas, Flora, ke la patrino ne koleretiĝos pro tio, ke vi venas hejmen iom malfrue.
— Tute ne, Vilfrido, — respondis la knabino per voĉtono,
