ĈAPITRO XIV
— Estas strange, Filipo, — diris Doroteo al sia frato unu posttagmezon, — dufoje mi iris al la hospitalo Guy por viziti fraŭlinon Broadbent, kaj ambaŭfoje ŝi ne estis hejme. Jam pasis preskaŭ kvin semajno de kiam ŝi venis ĉi tien, kaj ni aŭdis nenion de ŝi.
— Ĉu vi ne petis informon pri ŝi de doktoro Graham? Sed ne bezone estos, ĉar jen la fraŭlino mem, pri kiu ni parolas, alvenas en la kaleŝo de sia onklo, mi supozas: “Pri anĝeloj temas; jen flugiloj zumas.”
Doroteo elkuris el la ĉambro por malfermi la dompordon.
— Jen vi estas, fraŭlino Broadbent, — ŝi ekkriis kore, — ni ĵus parolis pri vi kaj demandis nin, kial ni ne vidis vin tiel longe. Ĉu vi scias, ke jam pasis preskaŭ kvin semajnoj, de kiam vi estis ĉi tie?
— Efektive? — respondis la venintino kun feliĉa rideto, — mi tre petas pardonon. Mi timas, ke vi opinias min tre malĝentila kaj maldankema, sed ĉiuj miaj liberaj horoj estis plene okupitaj. Nu, kion vi pensos pri mia neatendita sukceso? Mi jam eltrovis la skribinton de tiuj du hindaj leteroj; almenaŭ povas ekzisti nenia dubo pri la identeco. Sed tio ankoraŭ ne estas ĉio.
Ĉe tiuj vortoj pastro Parkinson aperis en la vestiblo kaj, manpremante Flora’n, diris bonkore, — Bonan tagon, fraŭlino Broadbent, ĉu vi vere faris tion?
— Ĉu efektive! — diris Doroteo per voĉtono, kiu montris surprizon kaj emocion. — Deprenu vian mantelon kaj rakontu al ni, kiel ĉio ĉi tio okazis. Eniru, mi petas.
Flora sidiĝis sur apogseĝon, kiun sinjoro Parkinson pretigis por ŝi apud la fajrejo, kaj ekparolis:
— Vere, mia rakonto estas sinsekvo de ĉapitroj da bonŝancoj. Nu, veturante hejmen kun mia onklo, tiun
