Paĝo:Luyken - Mirinda amo, 1913.pdf/246

El Vikifontaro
Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
229
MIRINDA AMO

La ĵus travivita sceno ĉe la lito de lia filineto faris fortan impreson sur la koron de sinjoro Stubbs. Li sentis sin tre malkontenta je si mem, kaj ĝuste la persono, en la tuta mondo, kiun, en tiu ĉi momento, li ne deziris vidi, estis advokato Broadbent. Li do respondis iom malĝentile:

— Ne bezone estas iri en drinkejon. Vi povas diri ĉi tie, kion vi volas diri. Neniu aŭskultos nin.

La neatendita malĝentileco de sinjoro Stubbs antaŭsentigis al Leo Broadbent nenion bonan kaj igis lin eĉ pli malbonhumora, ol li jam estis, kaj malpli singarda.

— Bone, — li diris, — jen estas kvieta angulo apud la preĝejo. Mi nur deziras averti vin, en la okazo, se iu volus alkonduki vin al perfido, ke vi estu singarda.

— Jes, mi estas singarda, — estis la malĝentila respondo.

— Mi avertas vin pro via propra utilo.

— Efektive?

— Jes, amiko Stubbs, — akre rediris la juristo, — ĝi estus por vi malbonega afero.

— Kiel, sinjoro advokato?

— Mi nur bezonas rememorigi al vi la Telfer’an aferon sur la ŝipo “Hibernio.”

Sinjoro Stubbs ekridis malestime, sed ne sen ioma maltrankvilo, kiun li penis kaŝi.

— Ho! — li demandis. — Ĉu sinjoro Kettle aŭ sinjoro Samson Tritton babilaĉis kun vi pri tiu enterigita afero? Ili ne sciigis al vi tro multe, mi vetas dek funtojn kontraŭ pantalonbutonon. Ne, advokato, provu alian rimedon. Ni — tio estas sinjoroj Kettle kaj Tritton kaj mi — ni scias tro multe unu pri la aliaj por reciproka kulpigado.

Sinjoro Broadbent, alprenante voĉtonon, per kiu li volis ŝajnigi, ke li scias pli, ol li volas malkovri, diris: —

Vi povas ja preni indiferentan aspekton, sed memoru, ke vi estas kvazaŭ en niaj manoj.

— Ĉu mi ridis? — demandis sinjoro Stubbs distrite, — mi havas nenian kaŭzon por ridi. Mi neniam sentis