bonvolu preni sur sin la taskon. Tio estas tre grava, urĝa afero. Mi atendos vin ĉi tie.
Post kvaronhoro la viro revenis kaj sciigis Leon, ke li transdonis la letereton al eniranta flegistino, kiu promesis tuj serĉi sian koleginon. Paginte al la viro promesitan trinkmonon la juristo eniris en la tombejon ĉirkaŭantan la katedralon kaj sidiĝis sur ŝtonan platon de tombo por atendi kaj por ree rigardadi la situacion. Post kelkminuta medito li ekleviĝis, ŝteliris en la preĝejon kaj reaperis portante en la mano malgrandan Biblion. Plua kvaronhoro pasis, dum Leo atente rigardis la ĉirkaŭbarilan pordon. Fine vidiĝis ĉe tiu pordo virina figuro de apenaŭ meza kresko, vestita per longa kapoto, kies kapuĉo preskaŭ tute kaŝis ŝian vizaĝon. Malrapide, per ŝanceliĝantaj paŝoj la virino alproksimiĝis al la viro atendanta ŝin. Malantaŭen ĵetinte la kapuĉon, ŝi ekrigardis lin. Ŝia vizago estis mortepala, kaj la ruĝaj pro plorado okuloj montris ekscititan animstaton, duonfrenezan pro timego.
— Leo! — La trilitera vorto esprimis samtempe akran kordoloron, aman riproĉon kaj kompaton.
— Tiu viro Stubbs ĵus sciigis min, ke li komunikis al vi malagrablegan novaĵon, Flora. Kiom ajn mi tion bedaŭras, mi nun staras vizaĝon kontraŭ vizaĝo kun faktoj, kaj mi devas kontraŭbatali ilin.
La vortoj, kvankam nelaŭtaj, estis parolitaj treege malbonhumore, preskaŭ furioze, tiel ke Flora surprizite kaj timigite malantaŭenpaŝis.
— Do, estas vere? Ho, Leo, kiel ajn vi povis . . .
— Ni ne priparolu tiun demandon nuntempe, Flora, — respondis la frato akre, — la afero estas farita kaj ne povas esti malfarita. Aŭskultu do: Neniu — ĉu vi komprenas? — neniu iam devas ekscii pri tiu ĉi afero. Pripensu, kio dependas de via silento: la honoro de malnova fiera familio, mia estonteco kaj tiu de la fratoj. Rilate min, via silento ebligas feliĉon kaj brilan karieron; kaj perfido kaŭzos absolutan ruiniĝon.
Flora malespere premis al si la manojn:
