Paĝo:Luyken - Mirinda amo, 1913.pdf/249

El Vikifontaro
Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
232
MIRINDA AMO

— Ho, Leo, — ŝi diris kun ĝemo, — mia kapo estas tiel konfuzita, ke mi preskaŭ ne povas pensi, des malpli fari decidon.

— Tamen, vi devas fari decidon.

— Kiel mi povos? Mi ja amas vin, Leo, kaj ĉiun el nia familio kaj la honoron de la familio. Ho! Tio estas terura; sed kiel mi povus restigi tiun ĉi kulpigon sur nobla, sentema homo, sciante, ke li estas senkulpa?

— Vi devas tamen fari decidon laŭ mia volo, Flora. Unuflanke vi havas la honoron kaj feliĉecon de tuta, altestimata familio, via familio; kaj aliflanke la aferon de sola sensignifulo, kies deveno estas vualita per malenviinda mistero, kaj . . .

Flora, ekflamiĝante, interrompis la fraton:

— Vi ne havas rajton tiel paroli pri unu el la plej noblaj kaj altanimaj viroj! Mi nun ekkomprenas, kial li ne volis meti tiun ĉi aferon en la manojn de la polico; mi nun scias, kial li preferis porti tiun makulon sur sia nomo kaj, kun rompita koro, sin mem ekzili.

— Ne estu sentimentala, Flora, — Leo rediris, — vi devas forgesi ĉion ĉi tion. Mi kunportis Biblion. Vi devas solene ĵuri per tiu ĉi Biblio, ke vi neniam flustros al iu eĉ unu vorton pri tio, kion vi scias.

— Neeble! Mi estas preta fari ĉion, kion vi povas esperi, sed mi ne ĵuros.

— Vi devas; tuj!

Flora tremis per la tuta korpo.

Leo metis unu manon sur la ŝultron de la fratino, antaŭenklinis la kapon kaj per minacanta, furioza mieno rigardegis al ŝi en la okulojn:

— Flora, — li diris, — mi estas malespera, freneza; vi devas silenti por ĉiam, kvazaŭ vi estus forgesinta. Ĉu vi komprenas? Mi ĝisvenis absolutan ekstremaĵon . . . kaj . . . mi ne ŝanceliĝos uzi la plej ekstremajn rimedojn.

Flora rigardis la parolanton per timegitaj kaj konsternitaj okuloj. Subite ŝi eligis ŝirantan krion, sin turnis kaj forkuris. Momenton poste ŝi malaperis en la mallumo.