Doroteo eniris la akceptejon. Ĝi estis lukse meblita ĉambro, en kies mezo staris ronda masiva tablo de neordinara grando. Sur tiu ĉi tablo troviĝis mansonorilo kun longa ebona tenilo. Ekvidinte tion Doroteo stariĝis ĉe la tablo kaj metis la dekstran manon sur la tenilon de la sonorilo. Tra peza, porda kurtenego, kiu multfalde pendis de riĉa kornico ĝis polurita planko, aŭdiĝis el apuda ĉambrego, malklara bruo de multaj personoj. Post kelkaj minutoj, dum kiuj la koro de la knabino fortege batis, la du partoj de la kurteno disiĝis, kaj Leo Broadbent eniris la ĉambron kun feliĉa rideto sur sia alloga vizaĝo.
— Ho, bonan vesperon, fraŭlino Parkinson, — li ekkriis gaje, — kia neatendita plezuro!
Doroteo malatentis lian etenditan manon kaj, akre rigardante al li en la okulojn, ekparolis:
— Kie estas Flora?
La kutime iom pala vizaĝo de la juristo fariĝis ankoraŭ nuancon pli pala, kaj, dum momento, aperis en liaj okuloj rigardo kvazaŭ de subite timigita besto. Sed tuj li reakiris iamezure sian memregadon. Per tono de voĉo, kiu montris bone ŝajnigitajn ĉagrenon kaj malkomprenon, li respondis:
— Vi alparolas min, fraŭlino Parkinson, laŭ maniero, kiun mi ne komprenas.
— Tamen, vi bone komprenas, — rediris la knabino kun flama, penetrema rigardo, — vi scias, ke Flora subite malaperis, kaj vi scias, kie ŝi estas.
— Sed mia kara . . .
— Ne “miakara”-umu min, mi petas. Vi devigis ŝin hieraŭ vespere je la sesa horo renkonti vin, por malhelpi, ke ŝi diskonigu viajn abomenindaĵojn. Aŭskultu! Mi konas tutan vian krimon de l’ komenco ĝis tiu ĉi malnoblega ago kontraŭ via propra fratino. Vi vidas tiun ĉi sonorilon. Se vi ne tuj malkaŝe eldiros, kio fariĝis de Flora, mi furioze sonorigos kaj sciigos al la tuta klubanaro, kia fripono vi estas.
Kvankam Leo Broadbent klare sentis, ke la “ludo
