Afable la pro granda aĝo kurbigita viro respondis:
— Pli bone, pli bone. Se vi havos la komplezon marŝi iom malpli rapide, sinjorino, mi rakontos al vi survoje, kio okazis. Dankon. Ĉirkaŭ la sepa hieraŭ vespere juna virino de iom eleganta eksteraĵo, tia, kian vi priskribas, timeme frapetis la pordon de nia preĝejservisto. Certe la bona Dio direktis la paŝojn de la kompatindulino al tiu pordo. Ŝi petis pecon da pano kaj trinkon da akvo. La virino, bonkora animo, kortuŝiĝis de la kompatinda stato de la knabino kaj petis ŝin, ke ŝi envenu kaj iom ripozu. Ŝi preskaŭ svenis pro malsato kaj laceco; kaj ŝia kapoto estis tute malseka. La aspekto de la knabino estis tiel stranga kaj maltrankviliga, ke la virino tuj sendis la edzon por venigi min. Mi jam trovis ŝin, post varma manĝo, komforte enlitigita. Io tre stranga, tre terura, mi supozas, okazis al ŝi, ĉar ŝi tute ne scias, kiu ŝi estas, kien ŝi iris nek de kie ŝi venis — tamen ŝi pensas, ke ŝi eble loĝas en Londono. Kiam vi alparolis min, mi estis survoje al kuracisto.
— Ho, kiel terure, — ekkriis la juna virino, — sendube cerba ekskuo difektis ŝian intelekton; ĉu ne vere? Mi jam aŭdis pri simila okazo.
La grandaĝulo respondis milde: — Jes, sed mi esperas, ke tio ne longe daŭros. Ŝi tute perdis la memoron, kaj tio, kredeble, estas sanigebla. Intertempe ŝi forgesis ĉion, ĉiun detalon pri sia historio kaj sia personeco, sed ŝi tute ne faris impreson de frenezulino, mia kara sinjorino; tute ne.
Ili nun atingis la dometon de l’ preĝejservisto, beletan loĝejon superkreskitan de hedero, kaj eniris. La koro de Doroteo estis preskaŭ tro plena por povi saluti la dommastrinon. En teretaĝa ĉambreto kuŝis Flora en senmakule blanka litaĵo. Ŝia vizaĝo estis pala kaj malgrasiĝinta. La rigardo en la okuloj estis trankvila kiel rigardo de infano.
Pene regante fortan emocion Doroteo alproksimiĝis al la lito kaj demandis:
