— Kie ŝi nun estas?
— En nia loĝocambro sur la unua etaĝo, kuŝanta sur kanapo apud la kameno. Sed, doktoro Graham, antaŭ ol ni supreniros, mi volas sciigi al vi ion, kion, mi pensas, vi devas scii. Pardonu, ke mi kaŭzas al vi ĉagrenon. Mi longe kaj tre zorge pripensis tiun demandon. Vi poste scios kiel agi; estas ja necese eviti por ŝi ĉiujn ekscitojn. Nu, la persono, kiu skribigis tiujn fatalajn leterojn kaj kiu, sekve, estas la intriginto kaj kalumniinto, estas via nevo Leo Broadbent, kaj la rekta kaŭzo de la amnezio estis sekreta interparolo, kiun ili havis mardon vespere. Sinjoro Broadbent penis perforte devigi ŝin silenti pri tio, kion ŝi eltrovis pri lia malbonfaro. Efektive Flora imagas, ke li volis mortigi ŝin. Mi eltiris el li preskaŭ plenan konfeson.
Dum kelkaj minutoj doktoro Graham ne povis paroli. Li eksidis sur seĝon, metis la manojn sur la genuojn kaj fikse rigardis la plankon. El lia brusto eliĝis profunda ĝemo:
— Terure, — li diris, — terure! Kia sortobato! Verdire, mi neniam havis altan opinion pri la karaktero de Leo, sed . . . kia sortobato por la tuta familio! Kompatinda knabino. Ŝi estas tiel dolĉa kaj konfidema kaj ŝi ĉiam tre ŝatis lian lertecon kaj lian honorindecon. Kompatinda virineto! Tamen la pruvita senkulpeco de ŝia amanto estas ioma kompenso.
— Flora, sinjoro venis por viziti vin, — diris Doroteo per gaja tono, kiam ili eniris la privatan salonon.
— Ho, ĉu tio estas mia kara onklo? — ĝoje ekkriis la knabino sur la kanapo. Antaŭ ol ŝi povis leviĝi el la ŝaloj, la molkora maljunulo estis ĉe ŝia flanko. Perforte regante sian emocion li ĉirkaŭbrakis kaj ame kisis ŝin:
— Mia karega virineto, — li diris, — dankon al Dio, vi estas ekster danĝero!
Flora ĵetis senvorte la brakojn ĉirkaŭ la kolon de la amata onklo kaj plorĝemis, ne povante sin regi. Post kelka tempo doktoro Graham milde forprenis ŝiajn brakojn kaj diris:
