Paĝo:Luyken - Mirinda amo, 1913.pdf/296

El Vikifontaro
Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
279
MIRINDA AMO

konkludas, ke tiu historio ne estas ordinara, kaj mi certigas vin, ke ĉiu detalo min tre interesos.

Por Vilfrido tiu ĉi peto estis tre bonvena; efektive li jam deziris okazon por malkovri sian koron al tiu neordinare simpatia homo kaj por priparoli kun li la multajn maltrankviligajn kaj misterajn demandojn rilate al sia vivo, kiuj ĉiam postulis solvon. La rakonto de Vilfrido daŭris ĝis la tagmanĝo kaj poste ĝis servisto enportis la posttagmezan kafomanĝon. Grafo von Schwalbach aŭskultis kun streĉita atento, li nur malofte interrompis la parolanton, por fari demandojn pri fraŭlino Lambert kaj sinjoro Hutton. Iafoje lia ĉiam trankvila vizaĝo ekmontris signojn de profunda emocio. Liaj okuloj fikse kaj reve rigardis en la spacon. Fine li diris serioze, kvazaŭ li parolus al si mem:

— Kiel mirindaj estas Viaj vojoj, ho mia Dio, kaj Via favorkoreco kiel ampleksa! — Pardonu, amiko mia, via rakonto kortuŝas min pli, ol vortoj povus esprimi.

— Efektive? — Vilfrido rigardis la mistikulon kun miro kaj stranga maltrankvilo.

— Ĉu neniam venis al vi la penso, — demandis, post momento, la nigrabarbulo, — kiel stranga, kiel neklarigebla estas tiu amo inter vi kaj fraŭlino Lambert?

— Jes, mi ofte miris pri tio.

— Ĉu vi neniam rimarkis, ke fraŭlino Lambert havas fremdlandan elparolon?

La mano de Vilfrido, kuŝanta sur la tablo ektremetis. Konfuzaj pensoj rapide traflugis lian cerbon, dum li penis kunrilatigi fraŭlinon Lambert kun lia . . . mortinta? . . . vivanta? . . . patrino. Li klinis sin antaŭen, por pli bone vidi la vizaĝon de la demandinto, kaj respondis:

— Mi rememoras la diron de aliaj, antaŭ multaj jaroj, ke ŝi havas elparolon kiel fremdulino, sed mi ja, de mia infaneco, alkutimiĝis al ŝia elparolo, tiel ke mi ne rimarkis en ĝi ion neordinaran.

— Ĉu mi povas vidi la leteron, kiun vi ricevis hodiaŭ matene?