ĈAPITRO II
Kelkajn tagojn poste sinjoro Hutton kaj Vilfrido faris botanikan ekskurson. Tiaj ekskursoj okazis tre ofte. La lernejestro dediĉis multe da liberaj horoj al la edukado de la knabo kaj plenigis lian viglan, impreseblan kapon de provizo da utilaj sciindaĵoj, kiuj estis tre ekster la akiro de liaj samaĝuloj en la vilaĝo. Inter la du homoj ekzistis plenaj amo kaj konfido: neniu patro povis esti pli sindonema al sia filo, ol sinjoro Hutton estis al Vilfrido; kaj neniu filo povis pli fervore redoni patran amon, ol ĝin faris tiu knabo. Malfeliĉe sinjoro Hutton semadis en la koron de Vilfrido skeptikaĵojn kaj ideojn pri spiritaj aferoj, kiujn la knabo tiam preskaŭ ne komprenis, sed kiuj, jarojn poste, kaŭzis al li grandan maltrankvilon.
Survoje ili ekvidis de l’ supro de monteto domon en bela valo apud rivereto, serpentumanta tra herbejoj.
— Jen, rigardu, onklo Silaso, — diris la knabo, — tie staras la domo, kie loĝas la malgranda knabino Flora Broadbent. Kia ĉarma, pentrinda situacio! Ĝi sendube estas tre interesa loĝejo, kaj mi tre ŝatus esplori ĝiajn malnovajn ĉambrojn kaj ĝian malnovan ĝardenon.
— Ne, knabo mia, — respondis onklo Silaso preskaŭ furioze, — ju malpli vi havos aferon kun tiu abomeninde fiera familio, des pli bone estos. Ĉar la patrino de sinjoro Broadbent apartenis al ia antikva, nobela familio, ili pensas, ke ili rajtas de supre, malestime rigardi al ni, ordinaruloj. Solicitoro Broadbent estas tiel fiera, kiel Lucifero, ne sciante, tamen, kial; la egalpezigo de lia budĝeto kaŭzadas ja al li ne malgrandan maltrankvilon. Kaj juna Leo Broadbent, ŝajnas al mi, estas, se eble, pli malbona; li estas malaminda, danda tromemfidulo.
Kvankam Vilfrido jam kutimis aŭdi tiajn maldolĉajn, akrajn juĝojn de l’ onklo pri personoj, kiuj estis por li malsimpatiaj, li tre miris pri tiu ĉi subita eksplodo.
— Ĉu, do, ili estas malbonaj homoj, onklo Silaso? — li demandis iom malgaje.
