Momenton poste la infanoj pendis sur la kolo de sinjorino vestita per flegistina kostumo.
— Ho, lasu min rektiĝi, karaj infanoj, mi ja ne povas spiri.
La orbukla knabeto demandis:
— Onklino Donjo, tu vi alportis por mi la. . . .ale . . . ten . . . eton?
— Jes, mia karuleto, jen via arlekeneto; atendu, mi malligos la ŝnuron por vi. Jen.
— Ho! Danton, kara onklino!
— Bonan tagon, kara Flora.
— Bonan tagon, onklino Doroteo, kiel vi fartas? Kial ni ne vidis vin en la daŭro de preskaŭ du semajnoj? — demandis la juna patrino kaj ame kisis la venintinon.
— Klara, la edzino de Filipo, estis malsana, kaj mi pasigis ĉiujn liberajn horojn kun ŝi, sed mi devus skribi al vi, amikino mia; pardonu la malatenton.
— Ĉu via bofratino nun fartas pli bone?
— Jes, dankon; ankaŭ ŝia kara infaneto tute resaniĝis.
— Vilfrido jam revenis de l’ oficejo. Li estas supre en sia skriboĉambro. La nova domego, kiun li desegnas por Lord Stafford okupas tro multe el lia tempo. Venu en la manĝoĉambron, mi havas por vi kelkajn interesajn novaĵojn.
Flora, sanaspekta kaj feliĉa edzino kaj patrino, ekprenis la brakon de la amikino, kaj ambaŭ eniris bele kaj tre bonguste meblitan ĉambron. Tuj kiam ili sidiĝis malgranda Alvinjo grimpis sur la genuojn de Doroteo, dum Joĉjo eksidis ĉe ŝiaj piedoj, gaje ludante kun sia nova ludilo.
La pordo malfermiĝis, kaj viro de impona figuro eniris.
— Ho, onklino Doroteo, — li diris gaje, mi supozis, ke tio estas vi.
— Bonan tagon, Vilfrido, — respondis la flegistino, — mi alvenis kun bonega novaĵo por vi. Doktoro Graham estis en Long-Seaton lastan semajnon. Li vizitis vian patrinon, Vilfrido; li estas ĉarmita de la kara virino . . .
