— Ĉu tio estas gravaĵo?
— Ho, jes, etulino, tio estas grava afero; tamen mi esperas, ke ni estos bonaj amikoj, ĉu ne?
— Jes, jes, — respondis la knabino gaje ridetante, — ni estos tre bonaj amikoj. Sed, — ŝi diris plue kun pli serioza mieno, — mi sciigos al neniu pri nia amikeco. Tio estos tiom pli plezuriga, Vilfrido.
Vilfrido komence forte inklinis ekridi je la infana seriozeco en la voĉtono kaj sur la vizaĝo de la knabino, sed, ekrimarkante en ŝiaj okuloj kortuŝan, preskaŭ tragedian rigardon, li ekregis sin. La videbla sincereco kaj konfidemo, montrantaj sin en la dolĉa vizaĝeto antaŭ li, kortuŝis lin. Li ne povis moki tiun infanan simplanimecon kaj li ne volis forpuŝi tiun sinceran amikecon. Ankaŭ li ofte sentis enuon pro senkunuleco kaj iafoje tre deziris havi amikon simpatieman, iun pli bonmanieran, ol liaj samaĝuloj en la vilaĝa lernejo. Lia respondo estis kora kaj serioza:
— Tre bone, Flora; eble pli bone estos ne babili pri nia amikeco. Nu, kion ni faros?
— Mi petas, — respondis tuj la knabino, sidiĝante sur la herbon, — unue ludu al mi muzikaĵon kaj poste, kiam vi laciĝos de ludado, eble vi rakontos al mi historieton.
— Tio estas iom unuflanka programo, etulino; tamen, tiel estu. Mia onklo ne permesas, ke mi ofte ludu parkere; tio ja ne estas bona ekzerco; tamen li ne malaprobas improvizitajn variaciojn pri jam ellernitaj temoj. Ho, Flora, tio estas la plej agrabla afero pri la muziko, fantazii, revi dolĉajn ariojn, ludi ilin kvazaŭ el via kapo, laŭ inspiro de l’ momento!
La knabino rigardis la entuziasman vizaĝon de la nova amiko kun muta admiro. Ŝi ne komprenis liajn vortojn, sed iel ŝi sentis, ke ili evidentigas grandan saĝecon kaj profundan konon de la muziko.
— Ho, Vilfrido, mi tre volus, ke mi povu ludi tiel bele kiel vi, sed la patrino ne povis toleri mian ekzercadon, kaj pro tio ŝi nun eĉ ne permesas al mi lerni la muzikon.
