— Tio estas granda domaĝo. Mi ja ne povus vivi sen mia violono.
Agordinte sian muzikilon, Vilfrido sentoplene ludis la belan germanan arion: — “Adoras mi de l’ amo potencon!”[1] kaj poste kelkajn — konsiderinte, ke li estas tiel juna — eksterordinare belajn variaciojn pri tiu temo. Ĉar li rimarkis, ke la knabino admiras lian lertecon kaj estas ensorĉita de la ludado, li ludis kun la tutaj sentemeco kaj dolĉeco, kiujn li kapablis. La gracia knabino apud li aŭskultis kun ravita atento, senvorte, senmove. Kiam la ludado finiĝis, ŝi diris kun sincera admiro:
— Kiel belege! Vere, Vilfrido, vi estas tre, tre lerta. Miaj fratoj tute ne estas tiaj, kvankam ili pensas, ke ili estas lertuloj.
Verdire, la sincera admiro de la knabino estis al Vilfrido tre plaĉa, dolĉa. Li sciis, ke li havas talenton; lia ambicio estis fariĝi grandfama, kaj la laŭdoj estis por li necesaĵo. Lia onklo, observante lian troan deziron esti laŭdata kaj admirata, saĝe sin detenis de alta laŭdado kaj ofte montris sin pli kritikema, ol la okazo postulis.
— Mi ĝojas, ke la ludado plaĉas al vi; mi tre volonte faras al vi plezuron. Nun ni iom babilu, ĉu ne?
— Bone, — respondis Flora, — mi volus scii la vortojn de tiu ĉi melodio; eble mi povus kanti ĝin.
— Mi nur scias, ke tiu melodio estas germana: — “Ich bete an die Macht der Liebe” k.t.p., sed mi kredas, ke ekzistas angla traduko. Mi demandos al la onklo pri tio.
Flora rigardis Vilfridon kun miro:
— Ĉu vi do scias la germanan lingvon, Vilfrido?
— Jes, sufiĉe bone. Mia onklo, kiu, kune kun mia mortinta patro, pasigis multe da jaroj en Germanujo, instruis al mi la germanan lingvon. Kelkfoje ni interparolas germane. Iafoje, kiam ni volas koleretigi nian domistinon, la maljunan sinjorinon Jenkins, ni parolas germane; kaj, ho! kiel ŝi fariĝas fiama, ĉar ŝi ĉiam supozas, ke ni parolas pri ŝi, tamen, ni tute ne faras.
— Ĉu, do, ŝi estas malafabla virino?
- ↑ Ich bete an die Macht der Liebe.
