Paĝo:Luyken - Mirinda amo, 1913.pdf/36

El Vikifontaro
Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
19
MIRINDA AMO

— Tute ne; almenaŭ kiam ŝi ne estas malbonhumora. Mi ametas ŝin kaj mi estas certa, ke ŝi, laŭ sia propra maniero, amas min, kvankam, iafoje, ŝi nomas min per ĉiuspecaj abomenaj nomoj.

— Ho! — indigne ekkriis Flora, — tio estas malbonaĵo; mi estas certa, ke vi tion ne meritas.

Vilfrido kuŝis laŭlonge dorse sur la herbo kun plektitaj manoj sub la kapo, rigardante la super ili migrantajn, blankajn nubetojn. Li trankvile ridetis, bone konsciante, ke la nomoj, donitaj al li ne estis tiel abomenaj, kaj ke li ofte meritas ilin. Flora daŭrigis:

— Nia kuiristino ankaŭ estas kolerema virino, sed ŝi ne nomas min per malbonaj nomoj.

— Ĉu vi, do, neniam ŝerce incitas ŝin?

Flora mire ekrigardis la knabon kuŝantan sur la herbo kaj respondis per demanda tono:

— Ne.

Vilfrido forte penis aspekti serioze kaj diris:

— Ha, sendube vi estas anĝeleto. Rilate min, havi domistinon aŭ kuiristinon en la domo, kiel ajn bonhumoran aŭ malbonhumoran, kaj ne inciti ŝin, estus por mi neeble.

La knabino duonleviĝis. Malgaje kaj mire ŝi rigardis sian amikon: Ĉu spite ĉio Vilfrido estas ne multe pli bona, ol la aliaj knaboj, ol ŝiaj propraj fratoj? Sed tuj ŝi forpelis tiun ĉi teruran penson; certe li nur ŝercas.

— Ĉu vi nur ŝercas, Vilfrido?

Vilfrido tuj divenis la pensojn okupantajn la kapon de la milda estaĵo kaj rapide respondis:

— Kompreneble, mi nur ŝercis. Kion do vi pensas pri mi?

Li tute ne estis ŝercinta. Tiu subita malgranda memmalkovro estis senpripensa kaj reala; sed nun li sentis fortan deziron konservi la evidente bonan impreson, kiun li faris sur la koron de Flora. La knabino hontis pri tio, ke ŝi eĉ momenton suspektis sian noblan amikon kaj respondis humile kaj kun malpezigita koro:

— Nu, Vilfrido, mi petas pardonon, sed vi aspektis ja