kisu ŝin. Videble estis, ke karesoj kaj kisoj jam estis malnova kutimo inter ili.
La knabo sidiĝis sur seĝon apud la lito, ankoraŭ tenante la manon de la virino.
— Jes, kara fraŭlino Lambert, — li diris, redonante ŝian karesan rigardon, — mi bone scias, sed tio ne estas pro manko de deziro veni. Vi ja scias, ke onklo Silaso ne tre ŝatas tiujn oftajn vizitojn. Li pensas, ke vi amasigas en mian kapon aregon da senutilaĵoj kaj malĝustaj ideoj. Mi estas tre danka pro tio, ke li ne definitive malpermesas al mi veni. Mi, do, evitadas paroli pri miaj vizitoj ĉi tien kaj nun mi ne tre deziras ripeti al li viajn dirojn. Nur lastan dimanĉon, kiam ni, la onklo, sinjoro Billing kaj mi faris ekskurson al “Digo de l’ Diablo,” onklo Silaso diris, ke li ne povas kompreni, kiel Dio, se li estus tiel bona, kiel la piuloj asertas, povus tiel terure suferigi senkulpajn personojn kiel vin.
La virino rigardis la honestan vizaĝon de la knabo per karesa sed maltrankvila rigardo kaj diris post momento:
— Ne, kara Vilfrido, li ne povas kompreni tion, ĉar li obstine rifuzas la Dian lumon, kiu sole povos lumigi lian spirite malluman animon. La natura homo per si mem neniam povos kompreni spiritajn aferojn, ĉar ili devas esti spirite juĝataj. Mi ne plendas, Vilfrido, — ŝi diris kun emocio, dum larmoj ekbriletis en ŝiaj okuloj . . . . ĉar mi komprenas. Rigardante la pasintajn dek jarojn, en la daŭro de kiuj mi kuŝis ĉi tie, mia koro pleniĝas de dankemo kaj ĝojo pro la specialaj Diaj favorkoreco kaj amo. Mi suferadis efektive kaj nun ofte suferas dolorojn, tamen mi ne volus esti ŝanĝinta mian sorton nek ŝanĝi ĝin en la nuna tempo kontraŭ la volo de Dio. Ĉu ne la suferoj levadis min pli proksimen al Dio? Jes, la apudesto de Dio faris eĉ tiujn suferojn mirige dolĉaj; ĉar “mia estas ja la paco, kiu superas scion.”
Vilfrido kun miro rigardis la vizaĝon de la amata virino, kies ĉiuj trajtoj estis en harmonio kun la vortoj, kiujn ŝi ĵus parolis. Li diris: