— Bonan tagon, fraŭlino Lambert, gaje ekkriis la knabo, — jen mi prezentas al vi mian amikineton, fraŭlineton Flora Broadbent.
Ankoraŭ tenante la knabinon je la mano li antaŭeniris kaj ame kisis la adoratan virinon. Flora ĝentile kaj modeste sin retenis kaj respektoplene, per genuflekseto salutis la sinjorinon kuŝantan en la lito.
— Bonan tagon, Flora, — diris tiu ĉi bonkore kaj kuraĝige per sia arĝenta, bele modulata voĉo, — ĉu vi ne ankaŭ donos al mi kison?
Tiel kuraĝigite la timema knabino alpaŝis al la lito kaj volonte kisis la sinjorinon. Poste irinte malantaŭen du-tri paŝojn, ŝi rigardis ŝin kun infana scivolemo, kvazaŭ ŝi volas eltrovi, ĉu, en realeco, la priskribita virino estas tiel dolĉa kaj ĉarma, kiel Vilfrido antaŭsentigis ŝin per sia entuziasma rakonto. Tiu ĉi longa rigardo, tamen, enhavis en si nenion malĝentilan, kontraŭe, la tuta teniĝo de la knabino elmontris ĝentilecon, bonedukitecon kaj amindecon.
— Vi, do, estas la malgranda amikino de Vilfrido, pri kiu li parolis antaŭ nelonge.
— Jes, fraŭlino Lambert.
— Nu, mi esperas, ke ni ankaŭ fariĝos bonaj amikinoj. Vi estas unu el la tre malmultaj infanoj, kiuj ne vizitas min. Venu tiel ofte, kiel al vi plaĉos; mi tre amas infanojn kaj ŝatas iliajn vizitojn. Iafoje ni tre agrable okupas la tempon per babilado, kantado aŭ, kiam ĉeestas nur knabinoj, per kudrado, dum kiu mi ofte diras al ili belan rakonton. Tiel ni pasigis jam multajn feliĉajn horojn en tiu ĉi ĉambro; ĉu ne, Vilfrido?
— Tion Flora jam scias, — respondis la alparolito.
La knabino, iom embarasite rigardis la tapiŝon kaj diris:
— Dankon. Mi tre, tre dezirus veni ofte, kiam ĉeestas aliaj infanoj, kaj mi ree petos permeson de la patrino.
Tio estis dirita per iom duba, malgaja tono, kiu mirigis la senteman, sagacan infanamantinon, sed, antaŭ ol ŝi povis ekparoli, Vilfrido diris kun signifoplena okulsigneto:
