Ĉi tiu paĝo estis validigita
Ho, kiom kolombas la koro
en vana aspir’
al kuniĝo.
Ho ve, rememoro
pri l’ horo-
-disiĝo.
Krajon’ en hezito haltas,
zigzagas la duboj je l’ menso,
falas kaj saltas
akre-vibranta penso.
Krei —
dolĉe-amara destino;
suferas la menso en penoj,
ĝojas la kor’ en la sino.
Krei!? —
Postulas la tuto:
amo, naturo, socio,
eĉ bruto.
Krei en sonoj — ĥameleonoj,
sunoradioj — varioj.
Krei, —
perei, naskiĝi kaj droni,
sveni
ĉiam, konstante, subite.
Ho, mia revo —
devo
de l’ baraktanta spirito.