Ĉi tiu paĝo estis validigita
VI
Sur deklivo de mia amomi konstruis palacon de l’ ĝuo;
en sensone obtuza malbruo
nevidita okazis dramo.
Belaj gastoj palacon vizitis,
eksonoris pokaloj pasiaj;
sed la koron la menso spitis, —
estingiĝis la sunoradioj.
Kaj en alta palaca turo,
kie miozotas memor’,
jen eksonis uverturo
de l’ rekviema ĥor’.
Kaj la gastoj toastis Eternon,
sed la ombroj dancadis tra muro,
kaj mi vidis faŭkantan kavernon
en blindiga purpuro.
Kaj en halo de l’ sento senbrida
violonon ekludis la Strango:
uragane-rapida
ĉiujn premis muzika lavango
de violon’,
sed la arĉo krevis en kreo,
eĥe mortis lasta son’ —
Pereo.