Paĝo:Miĥalski - Prologo, 1929.pdf/46

El Vikifontaro
Ĉi tiu paĝo estas provlegita

Mi volis en lego forgesi
premantan sufokon de l’vivo,
sed fine mi devis konfesi
pri mia naivo.

Kaj en nokto nebula mi hejmon forlasis
kun ĝia komforta ripozo…
Kun sento malvarma je ŝton’ mi frakasis
violonon de prozo.
Ĝi ektintis obtuze, mortante kun ĝemo…
Ekpendis malluma silento.
Tiele post la rekviemo
venas ĉerka tegmento.

En noktaĵon mi iras tra malseka pavimo —
mi ĉasas al novo kaj freŝo;
en la proksimo
ekbruis kaleŝo;
preter mi ĝi ruliĝas, tie sidas junino
belega sub ŝalo aĵura.
— «Haltu, virino!
ĉu Vi konsentos je la promenado plezura
tra nebuloj de sento volupta
al ĝuo abrupta ? »
— «Mi volas.» Ŝi simple rediris
kaj elkaleŝiĝis rapide.
… Ni ekiris.