Paĝo:Miĥalski - Prologo, 1929.pdf/47

El Vikifontaro
Ĉi tiu paĝo estas provlegita
II
Mi vekiĝis post nokto de amo plenplena —

estas mateno…
Al vizaĝo ŝia mi rigardas, ŝi kviete dormas,
ŝiaj belaj formoj
de l’ korpo pasia
estas karesataj de la sunradioj,
penetrantaj tra l’ kurteno.
Kial silente mi staras, ĉu mi bedaŭras,
ke nokto finiĝis, ne daŭras
la iluzio?
Ĉe la lito mi ekkaŭras,
longe, longe sidas tiel, ŝin rigardas,
ŝian sanan dormon gardas,
dormon de ripozo dolĉa.

Ho, virino sorĉa!

Ne! pli vere — korpo sorĉa, korpo dia
en nudeco sia!
Ci, — ekstremo de komenco, —
ci, — komenco de ekstremo, —
frenezigas per potenco
de eterna am-problemo.