Ĉi tiu paĝo estas provlegita
Ekrigardis mi la skrib-eksteron
virindelikatan, bel-elegantan…
«Kies estas ĝi?
Unuafoje mi vidas… Virino? Sed kiu?
Pli rapide deŝiru koverton kaj sciu:
«Min ebriigis karesoj de l’ nokto… Kun Vi do
mi ilin deziras ripeti
kaj tial kuraĝas Vin peti
Hodiaŭ je l’ 10-a vespere… Kaj nun ĝis revido!
(La strato de l’ Venko, dom’ la 80-a,
2-a etaĝo, pordo la 31-a).»
Kaj netralegebla parafo la streka —
fin’ de l’ skribaĵ’ rendevua.
IV
Ĵus eklumis la elektraj lampionoj,superŝutas ĉion je lumstrioj;
rapidege brue kuras tramvagonoj,
ne atentas tute pri stacioj
plenplenegaj de amaso.
Poezio de l’ dudeka jarocento —
bruo de la urbo multfaceta,
vulgarec’ de l’ degenera sentimento
kaj falseco de l’ kalvaĵo kabineta —
— pitoreska viv-kanvaso
porpoeta…
