Paĝo:Miĥalski - Prologo, 1929.pdf/52

Montoj, abismar’ senfunda; de ĉielo blu’ profunda
Monotona step’ enua… Paŝas mi en horo frua
Densarbaro grumblas ion, piedpremas mi folion
ĝi jam flavas, ĝi susuras, kaj fabelojn ĝi murmuras
Al la lando malproksima,
al palac’ de l’ rev’ intima
iras mi
tra flav-foli’.

Akvofal’ potence-brua ŝpruce-kantas, muĝeflua
Kaj batalas kontraŭ bordo kun titane-akra mordo,
en koler’ obtuze spiras. Ĝian forton mi admiras.
Estas ĝi mirinde bela en batalo ekribela.
Al la lando malproksima
iras rekte mi sentima
kun admir’
je l’ akva spir’.

Jen river’ kviete fluas. La venteto kanon skuas.
Nur malofte fiŝ’ ekplaŭdas. Pli orel’ nenion aŭdas…
Jen fiŝisto kun la reto klindormetas en ŝipeto.
Ludas en herbej’ infanoj — ridas kun arog’ cejanoj.
Al la lando dezirata
iras mi tra bordo glata
de l’ river’
kun kor-esper’.