Paĝo:Miĥalski - Prologo, 1929.pdf/53

Urbo brua, peke-krima, kun sonoro trapavima.
Homamaso sur prospekto. Polican’ — sever-aspekto.
Nokto tutan urbon prenis — ĝin per dormo enkatenis.
Senhomiĝis trotuaroj. Nur malofte pasas paroj.
Al la lando de la belo
iras mi kun rekta celo
kaj sen tim’
tra la pavim’.

«Vi enuas, Vi sinjoro?! Lasu pensi pri doloro.
Min Vi sekvu tra ĝardeno. Vin atendas ama sveno»
Ekrigardis mi figuron kaj eksentis kor-teruron:
Ho, similis la virino je l’ amata fianĉino!
Kaj la celon mi perfidis —
interrompi mi decidis
ĝin por hor’
pro kon-esplor’.

Kaj humile-rapideme paŝis mi kun ŝi nerveme;
Voluptante brulosente ŝi rigardis, ardis tente…
«Ni jam venis hejmon mian. Nu, demetu palton Vian»…
Ŝi enbrakis min pasie. Mi pasivis malkonscie.
Mi la landon revi ĉesis,
pri la celo mi forgesis