en admir’
pro ama spir’!
«Kial Vi observas mute?! Senvestiĝu tuj kaj tute!
Ne ŝajnigu naivulon! Kontentigos mi postulon!»
Per blankeco ŝi brilante min karesis premiĝante.
Pro nudeco malkovrita estis mi pasiigita.
Kaj la revon mi forgesis,
min la land’ ne interesis,
en pasi’
ekdronis mi.
La volupto korpon skuis. Kiskaresojn mi plenĝuis.
Jen laciĝis — ebriiĝis, ripozinte reflamiĝis…
Al mi ŝajnis, al mi ŝajnis, ke mi «ŝian» amon gajnis,
Ke jen «ŝi» al mi premiĝis kaj amante fordoniĝis.
Al mi ŝajnis atingita
la Bellando dezirita,
sub kisar’
de l’ amaltar’.
Jen vekiĝis urb’ malnova… De tramvoj’ sonoro mova…
Lasis mi komforton litan, ŝin rigardis, la amitan:
«Estas nur prostituino — de la vivo ĵetfilino!
Ŝajno estas de la vero, nekapteblo kaj ĥimero!»
Paĝo:Miĥalski - Prologo, 1929.pdf/54
Ĉi tiu paĝo estas provlegita
