Ĉi tiu paĝo estas provlegita
Kie estas land’ — lazuro?
Staras nur de l’ nokto muro.
Baras ĝi,
kaj haltis mi.
Kun akuta dolor’ lasis ĉambron mi for.
Kun la kor’, kiu ploris premite.
Kaj denove en sol’ iris for de popol’,
sen konsol’ iris kompromitite
el kuŝejo de l’ pseŭdo-karin!
Supre pendis nebul’, paŝis mi solecul’
en cirkul’ de amaso frivola,
kaj mi pensis al «ŝi» — mia sola radi’,
fantazi’ aŭ realo simbola
de ĉiama dezir’ al rafin’.
Mi nenion konsciis —
eble mi fantaziis,
eble estis nur sola imago.
Tamen, ĉu ne egale?!
Tra nebulo korale
aperetis la astro de l’ tago.
Kaj kareso pasia de la suno radia
en la koran penetris profundon,
kaj kvieton donacis, kaj ameme kuracis,
kaj iome dolĉigis la vundon.
