Ĉi tiu paĝo estas provlegita
VII
En silento de nokto malluma kaj peza,sub la ŝarĝo de pensoj tedeme venantaj,
sub la prem’ de pasio volupte tentanta,
for de mia junino amate-amanta
min ekkaptis la paroksismo freneza.
En koŝmaro de nokto, kun stranga amem’
mi ekamis min mem.
Sed ne kisoj dolĉaj sonis reciproke,
ne pasia korp’ al korp’ kontaktis —
en volupto mi baraktis…
Faŭkis la mallumo moke.
Luktis mi malforte-forta, luktis…
vane penis, sed nenio fruktis.
Sola «ŝi» min savi povus de mi mem
per karesoj patrinecaj kaj sentem’.
Sola «ŝi»… Sed estas revo, iluzio?!
Ĉu solviĝos iam tiu ĉi problem’?
Estas ĉio kaj nenio.
Ĉu ekzistas eĉ «mi mem»?
Eble «mi» estas nur fantazio!?!
Saratov, 1918-
