Ĉi tiu paĝo estas provlegita
Natur’ ne atentis,
ke mortis la floro;
la koro lamentis
pri rozo-viktim’.
Mi restis en solo
kun mia doloro,
sen ĉia konsolo
je mia anim’.
Tamen sun’ ekbrilis,
najtingal’ ektrilis,
kaj sekiĝis miaj larmoj for.
Sed la koro febris,
amon ĝi funebris
kaj ploregis pri la amaŭror’.
Ne, mi ne bedaŭras, ke teron forlasis —
(ĉu povas mi vivi, se mankas kunuloj?)
Kaj jen mi ekmigris, feliĉon ekĉasis:
ja, eble, ĝin trovos mi inter nebuloj.
Mi vin adiaŭis, ho raŭpoj rampantaj,
mi flugu superen sen vol’ je reveno;
ĉielaj profundoj min logas bluantaj,
libere mi spiras en pura sereno.
