Paĝo:Miĥalski - Prologo, 1929.pdf/65

El Vikifontaro
Ĉi tiu paĝo estas provlegita

tamen en koro sentiĝas de drám’ alarm’
kaj al ĝi ŝajnas jam plendi: «miaŭ’, miaŭ’…»
Pasos amtempo simile al mára ond’,
venos kruela kun am’ adiaŭ’....
Koro tremetas, kaj eĥas amár-respond’:
«Miaŭ’, miaŭ’, miaŭ’....»

«Fji, fji, fji…» sonas melodi’ —
ŝute-trilas najtingalo…
Tsss… Aŭskultu ni.

«Mi estas malgranda birdeto,
modesta kun griza plumar’,
kaj tamen mi estas poeto,
helpanto en amo-deklar’.
Min ĉiuj amantoj tre ŝatas,
aŭskultas al mia gajtril’,
dum koroj iliaj trilbatas
sub nokta silenta kovril’.
Mi kantas nur aman plezuron,
belaĵojn, belecon de l’ viv’,
ĉar mem ili spertos teruron,
banalon de l’ prem-efektiv’.
Nu, ili nun amu sincere,
dum pulsas en kor’ emoci’,
ĝis venos kruele-severe
la tempo de l’ viv-konvulsi’.