Ĉi tiu paĝo estas provlegita
Al ili mi kantos fabelon,
dormigan fabelon de l’ sud’,
ĝis luno forlasos ĉielon,
ĝis tago banalos en krud’.
Dorlotu, ho kanto, junkorojn
per trilaj koloroj de l’ am’,
dum ili ne scias dolorojn,
dum vivo nur ŝajnas ornam’.»
Nokto svenigas nin; tera parfumas sin’;
korpo sopiras al ĝu’.
Steloj smeraldas jen… Stele-briletas ben’,
ben’ de ĉiela helblu’.
Spiras natur’ je l’ am’, flosas satur-balzam’,
koron plenigas dezir’.
Lipojn kunligas kis’, kaŝas arbust-kulis’
korpojn en ama delir’…
Matenruĝo nin surprizas
lacajn de l’ pasi-ebrio;
ĝiaj strioj nin avizas
pri venonta sunradio.
Ni nin levas de-sur molaj
herboj verdaj, rosebrilaj,
kaj revenas mut-parolaj
kun la koroj pac-trankvilaj.
Ĥarkov, 26 Aprilo 1919.
