Joel alrigardis jen unu, jen la alian, ne komprenante.
— Do tiu instruisto via havas neniajn bienojn, kaj vi al li servas? — li demandis.
— Ni servas lin — ili respondis.
— Kial? Por kio li povas vin bezoni? Kiel li pagas, nenion havante?
— Li pagas nenion al ni kaj ni nenion postulas; ĉar kvankam ni nomas nin liaj servistoj, tamen ne ni al li, sed li al ni faras servon.
— Neniel mi komprenas vian parolon!
— Ni ne miras, ĉar ankoraŭ viaj okuloj ne estas malfermitaj kaj la oreloj ne malŝtopitaj.
— Eble vi estos ilin al mi malfermantaj? — ekkriis malestime Joel.
— Ne ni, sed li, kiam venos la horo kaj estos lia volo.
— Kiam estos lia volo, ne mia?
— Jes, sinjoro.
— Kiu do al li donis tian estrecon, ke li povas tiamaniere agi?
— Tiu, kiu loĝas en la ĉielo kaj estas sinjoro de ni ĉiuj, de ni kaj vi! — respondis ili, klinante respektplene la kapojn.
Joel pripensis momenton kaj poste turnis sin al ili kaj komencis minaci per la mano:
— Via instruisto estas mensogulo, ribelanto, malobeanta al Sinhedriono!
— Li obeas Dion! — konfirmis ambaŭ viroj, kliniĝante.
Joel incitiĝis.
— Mi vin akuzos, starigos antaŭ la konsilantaron, vi estos punataj sur la korpo!
— Nenion vi, sinjoro, povos fari al ni sen lia volo — diris unu el la viroj kaj montris sur la monteto la instruiston.
